Ukształtowanie geograficzne Norwegii oraz wzorce osiedlania się przyczyniły się do powstania niezliczonych dialektów lokalnych i regionalnych, które silnie zakorzeniły się w społeczeństwie i przetrwały do dzisiaj. Występują dwie oficjalne odmiany pisane języka norweskiego: Bokmål („język książkowy”) i Nynorsk („język nowonorweski”). Bokmål opiera się na języku duńsko-norweskim i rozwinął się z pisanego języka duńskiego dostosowanego do fonetyki dialektu powszechnie używanego we wschodniej części Norwegii. Nynorsk został utworzony przez lingwistę, Ivara Aasena, w latach 50-tych XIX wieku i opiera się na kompilacji różnych rodzimych dialektów z części zachodniej.

Choć zarówno Bokmål, jak i Nynorsk oficjalnie uzyskały taki sam status, Bokmål jest nieco powszechniej używany w Oslo i większych miastach. Odmiany Nynorsk używa około 10-15% populacji, głównie na zachodnim wybrzeżu; jest on również obecny w rządowych aktach prawnych, literaturze, sztukach teatralnych, telewizji publicznej i nabożeństwach kościelnych.

Obecnie około 20 000 osób w Norwegii używa jako swojego języka ojczystego języka lapońskiego (języka sámi). Język lapoński należy do grupy ugrofińskiej, a jego korzenie w Norwegii prawdopodobnie sięgają narodzin języka norweskiego. Północny dialekt języka lapońskiego został uznany za język urzędowy na równi z językiem norweskim w okręgach na północy Norwegii: Káráąjohka-Karasjok, Guovdageaidnu-Kautokeino, Unjárga-Nesseby, Porsanger, Deatnu-Tana i Gáivuotna-Kåfjord.

Z uwagi na dużą liczbę imigrantów i uchodźców, których językiem rodzimym nie jest norweski, w norweskich szkołach podstawowych można obecnie napotkać około 110 różnych języków ojczystych. Najważniejszym językiem obcym w komunikacji międzynarodowej jest w Norwegii język angielski, a po nim niemiecki i francuski. Ponadto, blisko 4000 osób z uszkodzonym narządem słuchu posługuje się norweskim językiem migowym, który występuje w dwóch odmianach wywodzących się z najstarszych norweskich szkół dla osób niesłyszących - w Oslo i Trondheim.