Praktykowanie religii odbywa się w dużej mierze prywatnie; choć większość osób twierdzi, że religia zajmuje ważne miejsce w ich życiu, nie jest to w zasadzie odzwierciedlone w aktywnym uczestnictwie w nabożeństwach w zorganizowanych wspólnotach. Do Kościoła Norweskiego należy około 88% populacji, ale tylko 10% uczęszcza na nabożeństwa lub uczestniczy w innego rodzaju religijnych spotkaniach częściej niż raz w miesiącu.

Około 5,9% ludności jest członkami innych wspólnot religijnych, a 6,2 % nie należy do żadnej wspólnoty. Poza Kościołem Norweskim do największych wspólnot religijnych i ideologicznych należą: ruch humanistyczny reprezentowany przez Norweskie Towarzystwo Humanistyczne (63 000), islam (60 000), Ruch Zielonoświątkowców (45 000), Kościół Rzymsko-Katolicki (40 000 lub więcej), Wolny Kościół Luterański (20 000), Metodyści (13 000) i kilka pomniejszych wolnych wyznań.

Chrystianizacja Norwegii rozpoczęła się około 1000 roku i była wynikiem kontaktu z chrześcijańską Europą w postaci mieszanki stosunków handlowych i najazdów Wikingów. Działalność misyjna prowadzona przez kościół anglosaski, a także przez misjonarzy z Niemiec i Danii, również pomogła chrześcijaństwu osiągnąć wyższą pozycję i przewagę nad bogami z tradycyjnej mitologii staro-skandynawskiej i oddawaniem czci naturze przez Lapończyków (Saamów).

Do czasów reformacji w 1537 roku Norwegia była krajem chrześcijańskim należącym do Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Zakaz głoszenia kazań przez osoby świeckie został zniesiony w 1842 roku, dając początek kilku ruchom wolnego kościoła oraz silnej organizacji świeckiej wewnątrz Kościoła Norweskiego. W konsekwencji, norweska społeczność kościelna stała się blisko związana z konserwatywną interpretacją chrześcijańską oraz aktywnym ruchem misyjnym.